Acının rengi olmaz derler ama.. Bugün 14 Mayıs Türkiye'sinin gece 3 buçuğu.Saatlerdir fiziki veya ruhen bir yerdeyiz,Soma'da.Siyasiler koştu hemen alanlara yakınen,takiben izlemeler falan.Sosyal medyadan klavye sesli çığlıklar duyduk.Meydanlarda nöbetler başladı. Siyahtı her şey,bir madencinin yüzü gibi,ekmeğe bulaşan rengi gibi teninin,çocuğundan aldığı makas izi gibi,kirası gibi sayarken parasını.En çok da burası siyahtı sanırım.Katlandığı şartların rengi,çocuğunun okul taksidi,annesinin ilaç parası,bitmeyen borçlar..Yerin kilometrelerce altında çırpındığı ailesi,aileler. Şimdi evin kapısında beklediği gibi çocuk babasını haberini bekliyor,eşini beklediği gibi bir kadın,oğlunun sevdiği yemeği yapan anne gibi bekliyor o karanlık,siyah maden ocağının önünde.Binlerce kez hayal ediyor gözlerinde sevinçle birbirlerine bakacakları anı.İçin içini yiyor çocuk,ölüyorsun zaman geçtikçe her ölüm haberine üzülüp bir yandan seviniyorsun.Yahu nasıl histir bu! Nasıl anlatıl